کمتر نـــــواز بنده بـــــــی دل را به عَتــــاب
بـــــا تازیـــانه های سیــــاهِ کمندِ گیسویت
درّنـــده تـــــر ز دَدان میــدری مَـــدَر که من
ز پــــا فِتــــــــــادم از خنجر دو اَبـــــــــرویت
دل مرا به خون نشانده ای و من هنوز هم
مست و خراب می شوم، می شنوم بویت
به سان مهر میــــان دریــــــا و ماهتــــاب
هـــزار مـرتـبه رانـــدی و آمــــــدم سویت
روبـروی هــم دو دل ، روبـروی هم دو قاب
دست هایی سرد اما ، دو نگاه پاک و ناب
چشمهایش کوه نور ، عاشق و مست و خراب
لعل لـب هایش عسل ، گیسویش رنگ شراب
گفتمش دارم به دل ، مهر تـــــــــــو ای ماهتاب
گفتمش خورشید من ، لیلای من ، جانم ، بتاب
گفت مجنون گشته ای ، تشنه ای و من سراب
سال ها می گذرد ، بود آنـــــــــروز همچو خواب
در آن غروب پـــــــاییزی ، در آن سرمــــــــــــای عالم سوز
پشیمانم که لب وا کردم و گفتم حدیث عشق را افسوس
وفا کردم ، جفا کردی و حالا خسته ام خسته
من بیدل در ایــن برزخ و لب هــایم فرو بسته