آرمانشهر

ناخودآگاه یاد بچگیام میوفتم

صبحایی که بی دغدغه و وقتی از خواب سیر میشدم از خواب بیدار میشدم و صبحونه آماده بود... تابستونای گرم و نور آفتاب سر صبح... چایی شیرین و نون داغ

 یاد عصرا میوفتم... لحظه های پرشور دم غروبی که انتظارشو میکشیدم... دلم تنگ میشه واسه کارتون دیدنا، دوچرخه سواریا، میکرو بازی کردنا و خندیدنای از ته دل، حتی واسه غم غروباش

واسه قایم باشک بازی کردنای شباش تو کوچه و شام خوردنای خانواده دور هم... بعدش کز کردن گوشه اتاق و فکر کردن به اینکه چقدر همه چی خوبه

دلم تنگه، حالا که خودم غرق شدم تو سختیای زندگی

و گه گاه حس گذشته واسه چند لحظه میاد سراغم

آرمانشهر من کودکی!

ته خاک

کلمه ها خالی میشن

مثل الان که زندگی خاکستری شده

امید به موندن ته میکشه و تو میمونی و کلی حرف تلخ که آروم آروم ته نشین میشه توی قلبت

تو میمونی و آرزوی آزادی و رویای پرواز

میدونم

آخرسر هم دیگه این دل نمی تپه و تموم میشه

میگن علائم حیاتیم از بین رفته

میگن علت مرگم ایست قلبی بوده

میگن پر کشیدم ته خاک

آوار

دو سال حبس به جرم پسر بودن؟